Oude en nieuwe klanten

Ik kom er zo langzamerhand achter dat het moeilijker is om klanten te vinden dan ik dacht. Terwijl er toch zoveel eenzaamheid in Amsterdam is. Ik dacht dat legio mensen dolblij zouden zijn als ik mijn diensten ging aanbieden. Dat zullen ze ook zijn....ze weten het alleen nog niet.

In het verleden had ik zoveel tevreden mensen waar ik me om bekommerde dat ik dacht dat het wel vanzelf zou gaan om klanten te vinden. Maar ik realiseer me nu dat ik die mensen op een of andere manier al kende en zij dus al wisten hoe leuk, opbeurend en vakkundig ik ben. 

Nieuwe klanten vinden in deze branche is een marketingplan op zich. Ik kan nog zoveel reclame maken als ik wil maar mensen horen het liever via via dat ik heel geschikt ben om hun opa, moeder of zus te ondersteunen en op te vrolijken. Het gaat ook om vertrouwen. Dat moet dan wel  al ergens zijn gezaaid, wortel hebben geschoten of zelfs al tot bloei zijn gekomen. En dat kost natuurlijk tijd. Dus heb ik geduld. Langzaam aan begint het ook te komen. De klanten die ik nu heb zijn ook zeer tevreden. En waarom ook niet.  Zij krijgen mij.  En dat is niet niks.....al zeg ik het zelf.

Ook via de telefoon heb ik vaak contact met mensen die het fijn vinden om even te kletsen. Ik vind het leuk. Na een tijdje begin je de persoon aan de andere kant van de lijn ook echt te kennen. Nieuwe vriendschappen zijn ontstaan...verhalen worden gedeeld. Levenslessen worden door gegeven. Heerlijk.

 

Een van mijn favoriete klanten van een paar jaar geleden was Sera......we leerden elkaar kennen toen ik in de thuiszorg werkte en elke week daar een paar uur haar huishouden deed en haar boodschappen haalde. We werden vriendinnen, en dat is ook niet zo gek als je elkaar elke week 4 uur ziet en spreekt. En het leeftijds verschil was ook niet echt een obstakel. We konden samen juist over van alles praten,

Nadat ik allang niet meer bij dat bedrijf in dienst was, en zij niet meer thuis woonde maar in Beth Shalom, kwam ik nog wekelijks bij haar langs. Ik vond dat leuk en voor haar was het een verademing om een normaal mens (ja...ze bedoelde mij...echt waar :) om zich heen te hebben i.p.v. betuttelende verzorgster's en doktoren.

Zelfs tegen haar eigen dochter ging ze mopperen. (Wat haar dochter helemaal niet verdiend had natuurlijk en ook een heel normaal mens is ;)  Haar dochter deed juist alles voor haar moeder. Ontzettend lief, vol toewijding en met een tomeloze energie zorgde Orna dat het haar moeder aan niks ontbrak. Maar Orna had natuurlijk ook nog een eigen leven en had het echt loei druk. Dus was zij ook blij dat ik regelmatig naar haar moeder ging om wat kleine dingetjes te doen en om Sera op te vrolijken.  Mantelzorg is zowel geestelijk en lichamelijk vreselijk zwaar. Dat weet ik zelf maar al te goed.

 

Dat mopperen van Sera was iets waar ik juist weer erg om moest lachen...dat maakte haar juist zo mensenlijk in mijn ogen. Niks geen afstandelijke oude mevrouw uit zuid....maar een zeer pientere vlotte meid in een oud lichaam.

Ze was ook een enorme Ajax fan. Haar club. Samen met haar dochter. Iets wat ik ook echt niet had verwacht. Zelfs in haar slaapkamer hing een poster van Ajax. Wel een oude overigens. Litmanen en Witsche stonden erop als ik het me goed herinner. Daar werd ze ook blij van. Van Ajax. En van haar kinderen. In Israel heeft ze een hele hoop kleinkinderen en achter kleinkinderen rond lopen die ook regelmatig belden. 

Ze was zelf overigens ook altijd heel erg sportief geweest. Ze zwom nog 2 x in de week tot 2010. Samen met haar beste vriendin. Toen waren de dames dus al dik in de 80. Ze heeft het ook nog lang vol gehouden om te fietsen. Eigenlijk vond ze het heel moeilijk te accepteren dat ze zo snel achteruit ging. Als je je hele leven zo actief bent geweest, en daarna al moeite hebt met de trap, heb je het idee dat je eigen lichaam  je in de steek laat. 

 

Ik moet het nog maar waar zien te maken dat ik zo respectabel oud word. En waarschijnlijk mopper ik dan nog veel meer...en waarschijnlijk tegen mijn eigen dochter. Nu al medelij met dat arme kind. Ik hoop dat ze dan zo slim is om een vrolijke en vriendelijke afleiding voor in te huren die het dan een beetje van haar overneemt.

 

Het is trouwens iets wat vaak voorkomt in families: Oude irritaties  en de nieuw verkregen afhankelijkheid van je familieleden zorgen vaak voor problemen.

Verhalen over vroeger, iets waar ouderen dagelijks aan denken 'vroeger', die de familie al zo vaak hebt gehoord dat ze er niet eens meer op reageren. Waardoor de afhankelijke partij zich niet meer gehoord, begrepen of gezien voelt. Terwijl de verhalen over vroeger belangrijk voor hun zijn. Dat was hun leven. Nu is er niet meer zoveel om van te genieten. 

Ook irritaties van vroeger. De manier waarop iemand iets zegt haalt weer herinneringen terug uit bijv. de pubertijd en schiet dan totaal in het verkeerde keelgat. Het is allemaal zo complex.

 

Daarom was het zo makkelijk en gezellig voor iedereen dat ik bij Sera langs ging. Ik was dol op haar verhalen over vroeger. Ik vroeg door en dan vertelde ze over toen de kinderen klein waren en ze nog in Israel woonden. Ze had bijv. een fiets uit Nederland laten overkomen. Dat was een heel spektakel...een klein vrouwtje met kinderen op de fiets over die hobbel keien die toen voor weg moest doorgaan.

Over de oorlog.

Over haar ouders.

Over haar zus, die graag een baby pop wilde hebben voor haar 5de verjaardag, maar toen een echte baby in de vorm van een klein zusje, Sera, kreeg. Ze waren op dezelfde dag jarig en ze waren ook net zo close als een tweeling. Uren en uren zaten die 2 aan de telefoon.

Het was altijd echt gezellig. Dat is toch wat je wenst op je oude dag. Iemand die je een beetje helpt en naar je luistert. Iemand die grapjes maakt over de verhalen die al uitgekauwd zijn voor de rest van de familie. Iemand die jou ziet..niet je oude lichaam en je kwaaltjes...maar jou. Zoals je van binnen bent.

 

 

Sera was blij als ik de kamer van het tehuis binnen kwam. "Ben je daar eindelijk" zei ze dan.

Vaak maakte ik de rest, waar de schoonmaakster geen tijd voor had gehad, van haar kamer even schoon. En wat ze ook heel fijn vond was om de kasten uit te pluizen.  Kijken wat er allemaal nog in lag....overzicht creëren in een warrige steeds kleiner wordende wereld. Of de kleding voor de lente / zomer vooraan in de kast en de winterkleding weg stoppen. En alles weg gooien en geven wat ze niet meer wilde hebben. Alles eruit. Overzicht.  Overzicht geeft rust. 

 

Op de foto linksboven zit Sera in haar rolstoel, ze haatte die rolstoel want ze miste het om zelf in beweging te zijn, en zijn we samen naar het parkje gerold en zitten we lekker in de schaduw in de kruidentuin van het Gijsbrecht van Aemstel park. We hadden haring gehaald en een thermoskan met thee (Earl Grey.... heerlijke combinatie met haring....eerlijk heus ;) mee genomen.  Ik geloof dat het in juni was. In ieder geval was het een heerlijke middag.  Gewoon naar buiten, een beetje kletsen, mopperen, roddelen over voorbij gangers en genieten van het geluid van de populieren. Niet te lang naar buiten want ze werd snel moe, dat is ook logisch als je 89 bent, en daarna weer terug naar het verzorgings tehuis. Maar dan was toch de sleur weer even verbroken. Dan was ze toch weer blij om uit die vervelende rolstoel te zijn. Toch ook blij dat ze frisse lucht had gehad. En dan kon ze weer extra genieten van de radio of het sportkanaal op de tv.

 

Sera was echt een leuke vrouw. Geen watje, 50 jaar in Amsterdam zuid gewoond nadat ze terug was gekomen uit Israël waar ze met haar man had gewoond tot in de jaren '60. Ze hadden daar geholpen aan de opbouw van de staat Israël. In een kibboets gewoond. Maar de kinderen wilden ze in Nederland laten opgroeien.

Na de 2de wereld oorlog, en Auschwitz, waren ze naar Israel gegaan. In de jaren 60 kwamen ze terug naar Nederland.

 

Sera had het wel eens over Auschwitz. Het kamp waar ze als 14 jarig meisje terecht kwam met haar hele familie.  Alleen zij een jaar 5 jaar oudere zus kwamen er levend uit.  Maar Sera had het niet veel over. Het was alsof ze het echt achter zich had gelaten. Enorm sterk en vooruitgaand karakter.... mopperen ja....maar huilen nee. Lachen ja....hele dagen aan de telefoon met haar zus, of haar beste vriendin. Uren en uren konden ze kletsen. 

Maar toen haar zus dood ging werd Sera depressief en toen haar beste vriendin dood ging was er echt bijna niks leuk met op deze wereld. Dan belde ze mij wel eens.  Of ik ging extra vaak langs om haar mee te nemen. Wat kan je doen? Behalve er voor iemand zijn en ze afleiden?

 

Als Sera nog zou leven zou ik haar graag als klant hebben gehad van ZOrgGezellig.  Maar helaas ...ze is vorig jaar zomer overleden...en nu zoek ik nieuwe klanten. Ik heb nog wel een paar plekjes per week open. Er zijn vast een paar leuke mopperende mensen die op mijn gezelschap zitten te wachten maar die het zelf nog niet weten.

Maar wie van de mensen die afhankelijk zijn geworden, door ouderdom of minder validiteit, gaat mij zomaar vertrouwen en besluiten om mij in te huren??? Het kost een tijd om een band op te bouwen.  Zelfs over de telefoon. Al is het wel gezellig :)

Dus hoop ik op familie en vrienden die via via iets weten. 

Hoe bereik ik mensen waar ik mijn goede bedoelingen (niet van die plakkerige bemoeizuchtige bedoelingen...maar aandachtige en behulpzame bedoelingen ;-) op kan botvieren. 

 

Ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik dat moet aanpakken. Maar zoals ik zei...ik heb geduld. Ook met mezelf. Dat marketing gedoe krijg ik heus nog wel eens onder de knie.

 

Bloggen is in ieder geval leuk om te doen....en misschien vertel ik volgende keer wel over mijn neef Bas. Met wie ik samen 4 jaar lang door het centrum van Amsterdam heb gebanjerd. Hij in de rolstoel, bevelen uitdelen, en ik spierballen kwekend, duwen duwen duwen van kroeg naar kroeg. Dat waren echt rare tijden.